Özün tək olanda və öz fikirlərini kiminləsə bölüşə bilməyəndə nəyəsə inanmaq çox çətindir.Məhz bu anlarda o başa düşdüki,insanlar bir-birilərinə nə qədər yaxın olsalar da,həqiqətdə həmişə bir-birilərinə yaddırlar.Əgər insanın canı ağrıyırsa,ağrı yalnız onun ağrısı olaraq qalır,başqa heç kim hətta o ağrının cüzi bir hissəsini belə öz üzərinə götürə bilməz.Əgər insan əzab çəkirsə,başqaları—onları əsl məhəbbət birləşdirmiş olsa da belə—bu ağrınə hiss eləməz.Bundan da həyatda təklik yaranır