Mən həmişə tək idim, mənə həmişə elə gəlirdi ki, açıq-mavi rəngli səmanın qeyri-müəyyən uca bir yerində qərar tutmuş ayın parlaq dairəsini özünə cəzb edən, əsrarəngiz dərəcədə əzəmətli və hər yerdə donub qalan, ucsuz-bucaqsız fəzanı sanki dolduran təbiət, xırda, yoxsul insan ehtirasları ilə artıq murdar olmuş, lakin xəyalın və məhəbbətin bütün tükənməz, qüdrətli qüvvəsinə malik olan mən – bədbəxt qurd, mənə elə gəlirdi ki, bu dəqiqələrdə guya təbiət də, ay da, mən də – biz hamımız eyni bir şey idik