Өлім сияқты құпия, о дүниелік, көзге көрінбейтіндей бір кере мет келіп қалғандай болды, бірақ ол керемет қорқыта, ызғарлана келмеді, қайта жанға жайлы майда қоңыр желдей жылы леппен, жеңіл желпінмен қанатын қомдай келді, Андрей Мироновичті өмірден ажыратып, шыңырауға лақтырайын деп меңдей түскен ауруды, денесін қимылдатпай, аяқ-қолын тырыстырып, мүсінді жүзіне терең əжімдер салып, қуарған ағаштай мортылдақ еткен ауруды ығыстыра келді.