Жалтаңдап Әзім шықты тау басына,

Тапты топырақ, толтырды дорбасына.

Қап толған соң, арқанға мықтап байлап,

Тау басынан жіберді атасына.

Жіберді әлгі қапты жерге атып,

Антұрған шал дәулетке қалды батып.

Қап жерге түскеннен соң, дінсіз кәпір

Арқанды алып кетті жұла тартып.

Айрылып арқанынан Әзім қалды,

– Арқанды неге алдың! – деп, айғай салды.

– Талайды осы тауға тастағанмын,

Соның бірі болдың – деп, кете барды.